Mükemmel, Tanışabilir Miyiz?

Sıklıkla karşılaştığım cümleler var son zamanlarda. “Mükemmelliyetçiyim ben, ne yapayım?”, “Düğünüm mükemmel olmalı”, “Mükemmel bir sunum yapmazsam olmaz”, “Mükemmel erkeği arıyorum ben”, “Evliliğim mükemmelden çok uzak”, “Çocuklarımı mükemmel yetiştirmem gerek”...
Cümlelerin geneline hakim durumdayım ama bu “mükemmel” de nesi demeden edemiyorum. Ben hiç karşılaşmadım kendisiyle, herhangi bir deneyimim olmadı. Mutluyu biliyorum, tatmin, başarılı, huzurlu, keyifli bunlara da aşinayım ama mükemmeli çıkartamıyorum bir türlü. Anladığım kadarıyla romantik ilişkilerden iş hayatına, çocuk yetiştirmekten politikaya, karakterden kelime seçimlerine, beslenmeden sağlığa her alanda da ismi geçen saygın birisi bu.
Anlamaya çalışıyorum nedir bu mükemmelin çekiciliği, ne varmış bu kadar herkesin istediği onda? Herkeste bir huşu, büyülenmişçesine sıralıyorlar ne kadar kusursuz, dört dörtlük, hayallerdeki gibi, eksiksiz ve hatasız oluşunu..
Büyük bir merakla soruyorum herkese; siz gördünüz mü bu şahsı, tanışanınız var mı, onun olduğu bir ortamda bulunmuşluğunuz var mı? Yok! Herkes de bir sessizlik.. Adeta 7 cücelerin kayıp, kral olmasına kesin gözle bakılan, kardeşlerinden oldukça farklı, cengaver, yiğit abileri bu mükemmel.
Pekiyi o zaman tanışabilmek için neler yapıyorsunuz bu şahsı muhteremle acaba, huzuruna çıkmak için ne gibi şartları yerine getirmek lazım olur, ben de deneyeyim? Hep bir ağızdan geliyor sular seller gibi cevaplar; çok çalışıyorum, eksiklerimi tamamlıyorum, yorgun-uykusuz geceler geçiriyorum, kontrolü elimde olmayan şeyleri de kontrol edebilmek için çaba harcıyorum, kimseye güvenmiyorum, tüm detayları en ince ayrıntısına kadar inceliyorum, hayatımdaki diğer şeyleri hiçe sayıyorum, keyif alabileceğim anları erteliyorum, daha stresli ve öfkeli oluyorum, kendimi ve başkalarını eleştiriyorum.
Dinledikçe hatırlar gibi oluyorum, geçmişten bir şeyleri çağrıştırıyor bu bahsedilenler… Tamam, şimdi buldum! Ben tanıyorum bu mükemmeli çocukluğumdan. Gece uyumadan önce dolabımda saklandığına inandığım ve seslerini duyduğum canavar değil mi bu? O da beni yetersiz ve güçsüz hissettirmez miydi aynı şekilde? Uykusuz ve bitap düşmez miydim onun korkusu ve endişesiyle? Arkadaşlarımla oynamak yerine onu nasıl yeneceğimin planlarını yapmaz mıydım? Kızmaz mıydım sonra kendime niye böyleyim diye?
Evet, iyi hatırlıyorum ve iyi tanıyorum seni mükemmel… Ve iyi ki büyümüşüm diyorum…

CEREN YILMAZ